کیست آراکنوئید

کیست آراکنوئید کیسه‌های پر از مایع مغزی نخاعی هستند که بین مغز یا نخاع و غشای آراکنویید که یکی از سه غشایی است که مغز و نخاع را در بر می‌گیرد، واقع شده‌اند.کیست آراکنوئید روی غشای آراکنوئید شکل می‌گیرد و در فضای بین سخت شامه و غشای آراکنوئید گسترده می‌شود.

کیست های آراکنوئیدی شایع ترین نوع کیست مغز هستند. آنها اغلب مادرزادی هستند در بسیاری از افراد می تواند وجود داشته باشد و یا در هنگام تولد (کیست آراکنوئید اولیه) وجود دارد. آسیب یا ترومای سر نیز می تواند منجر به کیست ثانویه آراکنوئید شود. کیست ها کیسه های پر از مایع هستند، نه تومور مغزی . بیشتر کیست های آراکنونی پایدار هستند و نیازی به درمان ندارند.

کیست های آراکویید با یک اسکن CT یا MRI تشخیص داده می شوند. درمان، در صورت لزوم، شامل تخلیه مایع از طریق عمل جراحی یا شانت کردن است.

علائم کیست آراکنوئید

برخی از کیست های آراکنوئید هرگز علائمی را نشان نمی دهند، اما برخی دیگر می توانند علائم را با فشار آوردن به مغز ایجاد کنند. بسته به اندازه و مکان کیست آراکنوئید ، علائم ممکن عبارتند از:

• مشکلات در تعادل و پیاده روی
• سر درد
• تهوع، استفراغ
• سر گیجه
• اختلالات شنوایی و بینایی
• خستگی
• مشکلات دید

تشخیص و درمان آراکنوئید

تشخیص ممکن است بر اساس تاریخچه کامل بیمار، یک معاینه کامل بالینی و انواع آزمایش‌های تخصصی، به ویژه مطالعات تصویربرداری پیشرفته مانند توموگرافی کامپیوتری سی تی اسکن و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا ام ار آی انجام گیر .CT اسکن یا MRI به جراح مغز کمک خواهد کرد که محل و ویژگی های کیست آراکنوئید را ببیند و سپس مناسب ترین درمان را تعیین می کند.

هدف اصلی درمان ، تخلیه مایع از کیست و کاهش فشار است. اگر کیست آراکنوئید کوچک باشد، بافت محیطی مزاحمی وجود نداشته باشد و سبب بروز علائم نشود، برخی پزشکان از برداشتن آن خودداری می‌کنند.

در گذشته، پزشکان از قرار دادن شانت در کیست برای تخلیه مایع درون آن استفاده می‌کردند اما امروزه با پیشرفت تکنیک‌های میکروسرجری و ابزارهای آندوسکوپی که برای جراحی کم تهاجم طراحی شده‌اند، اغلب جراحان ترجیح می‌دهند که غشای کیست را برداشته و یا کیست را باز کرده و مایع آن را به مایع مغزی-نخاعی تخلیه کنند.

شنت گذاری ساده‌ترین روش جراحی برای درمان کیست آراکنوئید است. متخصص جراح یک لوله را به داخل کیست وارد می‌کند که در جای خود باقی می‌ماند و مایع را تخلیه می‌کند. این مایع در جاهای دیگر بدن جذب می‌شود. با این حال، بیمار ممکن است برای جلوگیری از بازگشت نشانه‌ها وابسته به شانت باشد و زندگی کردن با یک شانت می‌تواند عوارضی مانند انسداد یا عفونت ایجاد کند